Vroeg uit de veren en na een heerlijk ( gezamenlijk ontbijt), hebben wij met elkaar afgesproken dat wij samen de tocht naar de gate van Kalahari Gemsbok zouden ondernemen. Zij hadden vooruit geboekt en konden vandaag het park in. Wij hadden pas voor drie dagen later voor het zuid Afrikaanse deel (Nossob) geboekt en willen bij de gate de eerste drie dagen verder invullen met de mogelijkheden die ons geboden zouden worden. Nou later bleek dat niet veel te zijn. Pieter was een ervaren Sahara rijder, heeft een Oost-Duitse 10 tonner gekocht ( 4x4) en deze omgebouwd tot een soort camper. Hoewel de auto vooral in beslag werd genomen door allerlei reserve onderdelen. Pieter voorop en wij volgen. Dit was echt diep en heel los zand. 4x4 inschakelen en rijden. Voor mij weer even wennen en de eerste 15 minuten gleed de auto regelmatig weg en zag Carla steeds bomen en struiken of zich af komen. Gelukkig ging het, veel stuurmanskunst, goed. Toen bleek dat ik de 4x4 niet goed had ingeschakeld en dus nog steeds op 2 wielaandrijving reed. Tja, wonder dat ik glijd. Gestopt, nu goed ingeschakeld en verder op weg. Een wereld van verschil en dat maakt het rijden ook veel leuker. Carla ontspande ook weer en hoewel het hard werken is geeft het ook wel een geweldige kick om zo met elkaar door een zeer onherbergzaam gebied te rijden en te genieten van alle schoonheid die je onderweg tegenkomt. Ik begin ook langzaam meer ontspannen te raken en de natuur geeft mij ook letterkijk meer lucht. Ik snuif de natuur hartstochtelijk op en laat het tot in mijn haarvaten doorstromen. Dit betekent nog niet dat alle vermoeidheid er in één keer uitgeademd kan worden. Daar zal nog wel een weekje overheen gaan, mede omdat ik steeds meer gewend raak aan mijn bovenbedje ( tent op het dak, zie foto). Droom wel veel, paps en mams komen regelmatig op bezoek s' nachts en gelukkig blijft oma (grietje) ook nog steeds aanwezig te zijn. Zij is er vaak overdag ook even. Dat er inmiddels een 'family guardian angels' is bleek in het verloop van de komende dagen. Eenmaal aangekomen bij de Gate van het park, bleek dat wij er niet in mochten, hadden een permit moeten regelen. Nu had ik ergens gelezen dat je wel met anderen mee kan reizen die een permit hadden. Wij met Pieter en Heike overleggen of zij het een bezwaar vonden als wij de komende drie dagen met hen zouden optrekken. Nee, dat was prima, afgelopen tijd was ook in prima sfeer verlopen, dus geef maar aan dat wij samen reizen als groep. De man was zo verbaast, dat hij letterlijk met open mond stond. Hoe lang kennen jullie elkaar, één dag zeiden wij en jullie gaan echt samen verder. Ja, inderdaad en lachend vulde hij ons permit in en wenste ons een heel prettige tijd samen in de wildernis. Achteraf begrijp ik wat hij bedoelde. Het park is namelijk net zo groot ( iets groter ) dan Nederland en wij gingen eerst een rondje Noord Holland doen, Dat betekent dat er maar één zeer zanderige pad is in een rondje van 200 kilometer. Hier woont, behoudens de dieren, niemand en wij waren op dat moment de enige 4 mensen in het gebied. Pieter ging steeds voorop en ik heb weer een aantal nieuwe stuurmanskneepjes van hem geleerd. Ook bleek hij leraar te zijn op een technische universiteit ( mechanicer) en dat kwam ons van pas. Rechter achter was een beschermdop verdwenen en liep de olie en vet uit de cardanas. Onbeschermd zou dat, volgens Pieter, eerst gaan piepen, dan tokken, dan schuren en dan sta je stil. Alles improvisorisch afgedicht, om te voorkomen dat er zand en water binnen zou komen. De weg ( pad) was vaak zo ruig dat wij ons nu pas realiseerden dat het misschien toch niet helemaal verantwoord zou zijn om dit alleen te hebben gedaan. Vandaar mijn eerdere opmerking over 'guardian angels'. Onder het grommende geluid van de landrover reden wij door prachtige landschappen, ruige zandduinen en dan weer adembenemende vergezichten, veel beesten gnoe's, gemsbok, waterbok, springbok, hartebeats,dikdik, impala's, jackhals en leeuwen, cheeta's en leopards. Genoeg om van te genieten, ook veel roofvogels, grote arenden en dan het kleine spul o.a. schorpioenen, slangen en heel veel insectensoorten. De tocht naar Swart Pan ( camp site) was 80 kilomter en dat duurde 4 uur. Daar aangekomen, bleek deze campsite een prachtige plek aan een pan ( open vlakte) en bestond uit een grote boom met een dak( umbrella) van een spanwijdte 30 meter, waar wij onder konden staan. Verder niets, gelukkig hadden zij en wij ons hier op voorbereid en voldoendehout voor vuur, eten en drinken bij ons. Tijdens het laatste uur van de rit was het beginnen te regenen en gelukkig hadden wij een luifel aan de landrover ( voor de zon) die ons nu bescherming gaf tegen de regen. Heerlijk onder de luifel zitten eten en drinken en veel verhalen gehoord over het leven in ( voormalig) oost duitsland. Alles gaat heel ontspannen en het is net of wij elkaar al jaren kennen. Altijd goed voor de balans om ook een heel aardige, humorvolle duitsers te ontmoeten. Pieter vond de gimmick van twee vingers onder je neus als snorretje van een zekere fuhrer zo grappig, dat het regelmatig werd herhaald, ter illustratie van de bureaucraten en baasjes in oost duitsland. Na een heerlijk glas wishkey de bovenkamer weer opgezocht en gaan slapen, Morgen weer en lange tocht van ongeveer 12 uur, om 05.30 opstaan. Het is dan wel zomer, maar om half acht is het hier echt aarde donker. Ik weet nu ook weer wat donker is, op de plek waar wij zonden was nergens iets van licht waar te nemen, ook omdat er geen sterren en geen maan te zien waren. So far so good en tot volgende verhaal. Hopelijk nog steeds leuk om mee te reizen. ( zie ook de foto's